Σε κοιτάζει με μισόκλειστα μάτια. Δεν σου κάνει τη χάρη να κάνει χαρές, δεν υπάρχει λόγος, είσαι ένας από τους πολλούς. Οι μικροί μιμητές γύρω του κάνουν σαματά. Γαβγίζουν σε περαστικούς, περιστέρια, ενοχλητικές ρόδες αυτοκινήτων, φύλλα, περίπτερα και σιντριβάνια.
Αυτός δεν τους δίνει σημασία, από τη στάση του σώματός του δείχνει πως το εγκρίνει, αν δεν το απολαμβάνει κιόλας. Το Μaalox, το φάρμακο για τα στομαχικά προβλήματα που ξεπουλάει στη χειμαζόμενη από χημικά Αθήνα, έχει ξεφτίσει από το πρόσωπό του, οι τρίχες γύρω από τα μάτια του δεν είναι άσπρες πια. Δείχνει να μην τον νοιάζει η εικόνα του. Ξεκουράζεται με μισόκλειστα μάτια. Για λίγο.
Ξαφνικά θα σηκωθεί, θα αφουγκραστεί συγκεντρωμένος την Αμαλίας, τα αφτιά του θα κινηθούν πιάνοντας ήχους που εσύ δεν μπορείς να διανοηθείς, θα ανοίξει τα μάτια για λίγο ακόμη και θα φύγει τρέχοντας. Μια μικρή, αδιάφορη πορεία Τυνησίων εμφανίζεται τέσσερα λεπτά αργότερα και πλησιάζει το Σύνταγμα. Δεν υπήρχε λόγος για ταραχή, η πορεία είναι μια μετριότητα ούτε καν λίγος σαματάς. Ενας μοτοσικλετιστής που είχε την έμπνευση να φορέσει μπλε μπουφάν και άσπρο κράνος δέχεται μια μικρή λεκτική επίθεση. Δεν μοιάζει με αστυνομικό, αλλά ποιος ξέρει σε αυτή την πόλη;
Ο Θοδωρής είναι έξι χρόνων. Περίπου 42 σε ανθρώπινα χρόνια. Γύρω από τον λαιμό του έχει γραμμένο σε μια μεταλλική ταυτότητα έναν αριθμό κινητού τηλεφώνου, το όνομά του και τίποτε άλλο. Δεν είναι άστεγος, αν και προτιμά να ζει μια ρέμπελη ζωή. Εχει σπίτι κοντά στα Εξάρχεια, το σπίτι του κύριου Αχιλλέα, ενός συνταξιούχου Αθηναίου με αγάπη στα αδέσποτα αυτής της περίεργης πόλης. Εκεί κοντά μεγάλωσε, εκεί ανδρώθηκε (προτού στειρωθεί) μέχρι να καταλάβει πως ο προορισμός του είναι ο κόσμος, η φασαρία, η μάχη και η διασημότητα. Μέχρι να αρχίσει να αλητεύει στην πλατεία Συντάγματος και – όπως όλοι οι σωστοί κινηματογραφικοί επαναστάτες – να αποκτήσει και ψευδώνυμο: Λουκάνικος, γνωστός διεθνώς ως «riot dog». Κατά κόσμον, Θοδωρής.
Ολα ξεκίνησαν το 2008. Ο Θοδωρής ήταν τριών, η πόλη παλλόταν από τις πρώτες της έντονες αστικές μάχες και ο μικρός σκύλος έβρισκε την αλήθεια του. Το παρατσούκλι Λουκάνικος ήρθε αργότερα: «Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για την έμπνευση των νονών, η αγάπη του για τα αλλαντικά είναι αταβιστική» εξηγεί ο περήφανος πατέρας. Τις Κυριακές, όλες τις Κυριακές, η Βενετία, μια κοπέλα που αγαπάει τα ζώα, αναλαμβάνει να τον ταΐσει: «Με συμπαθεί, αλλά όταν έρχομαι με το μηχανάκι του φίλου μου και φοράμε άσπρα κράνη, συνήθως μας γρυλίζει απειλητικά μέχρι να τα βγάλουμε» λέει διηγούμενη ιστορίες αγάπης και τρόμου για τον Λουκάνικο, ιστορίες που μοιάζουν με αυτή των γονιών όταν διηγούνται τα αδιάφορα κατορθώματα των παιδιών τους. Ετσι πάει όμως..
tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου