Οι καλύτερες ταινίες του 2011

Και αφού για άλλη μια χρονιά “λιώσαμε” μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες, αυτές είναι οι 10 ταινίες που μας έμειναν από το 2011.



Άλλη μία κινηματογραφική χρονιά φεύγει, περνώντας και αυτή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ένας από τους ετήσιους απολογισμούς θα είναι και το τι είδαμε, τι θα μας μείνει και τι θα ξεχάσουμε από την μαγεία του φετινού σινεμά. Κάνοντας μία γρήγορη γενική σούμα για τα έργα του 2011 θα μπορούσαμε να πούμε συνοπτικά, ότι μετά από 2 χρονιές (2009 και 2010) με πλούσιο υλικό και δημιουργία, το 2011 ίσως να υστερεί σε γενικές γραμμές ποιοτικά (και όχι ποσοτικά). Παρόλα αυτά, ούτε φέτος έλειψαν οι εξαιρετικές ταινίες, οι εκπλήξεις και τα ελπιδοφόρα σκηνοθετικά ντεμπούτο. Γι’ αυτό και μετά από πολλές ώρες μπροστά από μία οθόνη (του pc, της τηλεόρασης και φυσικά του κινηματογράφου) ήρθε η ώρα να κάνουμε το απαραίτητο ξεσκαρτάρισμα ξεχωρίζοντας τα 10 καλύτερα φιλμ του 2011.
Απαραίτητο θεωρώ να εξηγήσω, ότι στην προεπιλογή για τις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς, συμπεριέλαβα αυτές που προβλήθηκαν στις Ελληνικές αίθουσες μέσα στο 2011. Αυτό συνεπάγεται, ότι ταινίες σαν τις “The Descendants”, “Sherlock Holmes 2”, “Iron Lady” (ταινίες δηλαδή, που αναμένονται στα επερχόμενα Όσκαρ) και άλλες πολλές (π.χ. “Shame”), που θεωρούνται παραγωγές του 2011, αλλά θα προβληθούν από το νέο έτος στην χώρα μας, δεν ήταν μέσα στις επιλογές. Για να δούμε τι έχουμε…

10. The Tree of Life (Το Δέντρο της Ζωής)
Ένα έργο καθαρά ιμπρεσιονιστικό, ένας αφαιρετικός πίνακας ζωγραφικής, με πινελιές από την ανθρώπινη υπαρξιακή αναζήτηση και το κρεσέντο της κλασικής μουσικής. Ένα παιχνίδι ψυχανάλυσης του σκηνοθέτη Terrence Malick (έχει σπουδάσει εξάλλου φιλοσοφία) με απώτερο σκοπό την ερμηνεία της αναζήτησης και όχι την αποσαφήνιση της απάντησης.

9. Midnight in Paris (Μεσάνυχτα στο Παρίσι)
Ο νευρικός και πεισματικά -εκ πεποιθήσεως- επαναλαμβανόμενος Woody Allen σε κέφια. Και όμως ο 76χρονος συγγραφέας και σκηνοθέτης κατάφερε να εκπλήξει εκ νέου το κοινό σε μία ταινία τόσο διαφορετική, αλλά και τόσο ίδια στην υπογραφή της. Η αντιφατικότητα του κυνισμού με τον ρομαντισμό , μετενσαρκωμένη στο σώμα του Wilson και  με φόντο το -φαντασιακό- Παρίσι. Αυτή τη φορά το εγχείρημα πέτυχε.

8. Moneyball
Μαζί σας, μπορεί το “Moneyball” του Bennett Miller καλλιτεχνικά να μην αγγίζει την τελειότητα ή να μην την κυνηγάει καν. Αλλά και μόνο ότι μία αληθινή ιστορία με θέμα το μπέιζμπολ καταφέρνει μέσα από την ροή της να ξεπεράσει τα στενά όρια της sport movie και να μετεξελιχθεί στο φετινό outsider των Όσκαρ, αξίζει αν μη τι άλλο την αναγνώρισή μας.

7. The Artist
Με ρομαντική -σχεδόν ερωτική- διάθεση και διακριτική νοσταλγία, το “The Artist” αποτίνει φόρο τιμής στο βουβό-Αμερικάνικο κινηματογράφο. H, αδιαμφισβήτητη, έκπληξη της χρονιάς από την Γαλλία, σε μία ταινία που εξυμνεί την εποχή της αφέλειας και της αθωότητας. Την εποχή, που ο πλανήτης γνώρισε και αγάπησε την 7η τέχνη.

6. Poulet Aux Prunes (Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα)
Η σκηνοθετική συνεργασία των Satrapi και Parono γέννησαν τον εικαστικό οργασμό, που ολοκληρώνεται μεταξύ Γαλλίας και Περσίας. Και αν γεωγραφικά είναι αδύνατη αυτή η συνεύρεση, τότε κινηματογραφικά επετεύχθη σε μία ταινία, ύμνο στην αγάπη. Μία ταινία, ύψιστου στοχασμού στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής.

5. 127 Hours (127 Ώρες)
Μία απίστευτη ιστορία, ένα καταπληκτικό σόλο ερμηνείας (James Franco) και ένας ταχυδακτυλουργός σκηνοθέτης (Danny Boyle). Το “127 Ώρες” σε εντυπωσιάζει βάζοντάς σε, χωρίς να το καταλάβεις, στα ηνία της ταινίας. Μόνο και μόνο το πως μεταφράστηκε κινηματογραφικά το φινάλε, όπου ο Franco συνειδητοποιημένα επιλέγει να ζήσει υπερβαίνοντας τα ανθρώπινα όρια, αξίζει για να συμπεριληφθεί στη λίστα.

4. La Piel Que Habito (Το Δέρμα που Κατοικώ)
Εκεί που λες ότι ξέρεις τον Almodovar, εκεί σε ξαφνιάζει και σε εκπλήσσει. “Το Δέρμα που Κατοικώ” είναι λες και το έφτιαξε κάποιος άλλος και στο τέλος άφησε τον Ισπανό σκηνοθέτη να αλλάξει ότι θέλει προκειμένου να γίνει αριστούργημα. Ένα Αλμοδοβαρικό θρίλερ, που τον επαναφέρει εκ νέου στη σύγχρονη μοναδικότητα της έμπνευσης και της εξέλιξης.

3. Melancholia (Μελαγχολία)
Όταν κάνει ταινία ο Von Trier σου ξεκαθαρίζει κάποια πράγματα. Αυτός είναι ο αιρετικός καλλιτέχνης, αυτός φτιάχνει τους κανόνες και -στη τελική- στα… τέτοια του αν δεν γουστάρεις. Στη “Μελαγχολία” επέλεξε να επιβεβαιώσει τον πεσιμισμό του γελοιοποιώντας το ανθρώπινο γένος και καταστρέφοντας τη γη υπό την μελωδία του Βάγκνερ. Τι να πω; Εγώ μαζί του.

2. L’enfant Au Velo (Το Παιδί με το Ποδήλατο)
Το σκηνοθετικό ντουέτο τον αδερφών Dardenne παραδίδει μαθήματα. Από την μία στην εκ βαθέων ψυχαναλυτική προσέγγιση της παιδικής ιδιοσυγκρασίας και από την άλλη στο πως μία ιστορία με απλή δομή και βάσεις καταφέρνει να μην γίνεται ούτε λεπτό απλοϊκή. Ένα έργο που με περίσσεια μαεστρία και χωρίς φανφάρες σε πείθει από την αρχή μέχρι το τέλος του για την αλήθεια της αναζήτησής του.

1. Black Swan (Μαύρος Κύκνος)
Ένα λυρικό θαύμα, μια αλληγορική πανδαισία στην πιο ώριμη σκηνοθετικά στιγμή του Daren Arranofky. Η μυθική μεταμόρφωση, η υπερδύναμη του κακού και η κοντρολαρισμένη υστερία στα όρια της φυσικότητας σε έναν παραλληλισμό τέχνης, που γεννά αβίαστα το καλλιτεχνικό αύριο. Ένα σοκαριστικό -όσο και “μαύρο”- αριστούργημα.